Κάτω Λεχώνια

Δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος στη χώρα που να μη γνωρίζει ή έστω να μην έχει ακούσει για το "χωριό των λουλουδιών" λίγο έξω από το Βόλο, στον δρόμο για το Πήλιο. Κάθε Κυριακή μεσημέρι, ο κεντρικός δρόμος πλημμυρίζει από αυτοκίνητα με Αθηναϊκές πινακίδες. Είναι η καθιερωμένη στάση πριν την επιστροφή στην Αθήνα στα θερμοκήπια και τα φυτώρια του χωριού για λουλούδια, γλάστρες, μικρά δεντράκια και ό,τι άλλο όμορφο μεγαλώνει στα Λεχώνια. Άλλωστε γι’αυτό το χωριό έχει αυτό το όνομα. Εδώ, λένε, η γη είναι «λεχώνα», καθώς γεννάει συνέχεια αγαθά, φρούτα, λαχανικά και λουλούδια. Γι’ αυτό και ο Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας (δεσπότης της Ηπείρου) έδωσε τα Λεχώνια στην κόρη του ως δώρο για τον γάμο της με τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο (13^ος αι. μ.Χ). Στη συνέχεια, το χωριό πέρασε στα χέρια των Καταλανών και κατόπιν των Οθωμανών.

Μετά την απελευθέρωση (1881), οι Έλληνες επέστρεψαν στη γη τους και στις αρχές του 20^ου αι. ένα μικρό χωριό αναπτύχθηκε εκατέρωθεν της νέας σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεε τον Βόλο με τα χωριά του Πηλίου. Η είσοδος του χωριού σηματοδοτήθηκε από τη γέφυρα του ποταμού Βρύχωνα, την πρώτη γέφυρα από οπλισμένο σκυρόδεμα στην Ελλάδα (1902) που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει το τρενάκι του Πηλίου.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου οι ντόπιοι θρήνησαν τον τραγικό χαμό τριων γυναικών που απαγχονίστηκαν από τους Ναζί στο κέντρο του χωριού ως αντίποινα για την αντιστασιακή τους δράση. Σήμερα, ένα όμορφο και σεμνό μνημείο στέκεται στο σημείο όπου οι γυναίκες έχασαν τη ζωή τους και τάφηκαν. Μια κρήνη από λευκό μάρμαρο στο πραύλιο του Αγίου Γεωργίου επίσης μνημονεύει το γεγονός και τα ονόματα των γυναικών.

Τα Κάτω Λεχώνια συνορεύουν με την Αγριά. Μα διαφέρουν πολύ το ένα χωριό από το άλλο. Έτσι είναι το Πήλιο. Ποικιλόμορφο, ξεχωριστό, αναπάντεχο. Η Αγριά, άλλοτε ένα φτωχό ψαροχώρι, σήμερα έχει μετατραπεί σε τουριστικό θέρετρο. Αντίθετα, τα Λεχώνια δεν γνωρίζουν τι θα πει τουρισμός. Οι Λεχωνίτες πάντα στηρίζονταν στη γη για τον βιοπορισμό τους. Όλο τον χρόνο, μικροκαλλιεργητές στήνουν δίπλα στον δρόμο κασάκια με τη σοδειά τους. Περαστικοί και ντόπιοι αγοράζουν μανταρίνια, κεράσια, βερύκοκα, μούσμουλα, τζάνερα, λεμονάτα ροδάκινα και κάθε λογής λαχανικά, όλα φρέσκα και τρυφερά όπως παλιά. Ελάχιστα καφενεία και χώροι αναψυχής υπάρχουν στο χωριό. Θαρρείς πως οι κάτοικοι, πολυάσχολοι με τις δουλειές στα κτήματα, αποζητούν μόνο την ηρεμία της φύσης. Άλλωστε, σε ένα τέτοιο παραδεισένιο περιβάλλον η γαλήνη και η ξεκούραση βρίσκονται παντού.